De kosmische dag en overgaan
Er zit een duidelijke kern van waarheid in de uitspraak dat we maar twee zekerheden hebben in het leven, namelijk dat we geboren zijn en dat we een keer weer zullen sterven.
Veel mensen zijn bang om te sterven, maar als je goed kijkt naar wat er gebeurt op het moment dat je sterft, is het in plaats van een angstaanjagend proces juist een prachtig proces.
Waarom angst voor sterven?
In de kosmische nacht zijn we meestal opgevoed met de overtuiging dat je maar één keer leeft. Wat er na het leven gebeurde, was uiterst onzeker. Er waren drie mogelijkheden, de Hemel, het vagevuur en de hel. De Hemel was daarbij slechts voor enkelingen weggelegd.
Met zulke overtuigingen is het volkomen logisch dat er een diepgewortelde angst is om te sterven.
Maar er is zeker nog één hele belangrijke extra reden waarom veel mensen angst hebben voor het sterven.
In de kosmische nacht waren we sterk op de buitenwereld gericht, er waren allerlei van buitenaf opgelegde spelregels waaraan je je moest houden. Onze binnenwereld, hoe je je werkelijk voelde, werd vrijwel altijd genegeerd, dat deed er eigenlijk niet toe.
Je kunt jezelf alleen geestelijk actief ontwikkelen door je innerlijk gevoel te volgen. Doordat we zo op de buitenwereld gericht waren in de kosmische nacht, ontwikkelden we ons op geestelijk niveau niet of nauwelijks actief.
We waren in de kosmische nacht dus niet gewend om ons geestelijk actief te ontwikkelen en sterven is, samen met geboren worden, de meest intense ontwikkeling die we tijdens een leven doormaken.
Als je niet gewend bent om je te ontwikkelen, is een diepgaande - en niet te ontlopen - ontwikkeling als sterven uiteraard angstaanjagend.
Sterven een bijzondere ontwikkeling
Je kunt heel anders naar sterven kijken als je het leven als oneindig beschouwd. Dan is sterven een overgang van de ene vorm van leven naar een andere vorm van leven.
Als je sterft, ga je naar een andere dimensie. De Nederlandse uitdrukking dat je het hoekje omgaat als je sterft, drukt dit ook uit. De Aardse dimensie staat in een hoek van 90 graden op de dimensie waar je naar toe gaat als je bent gestorven. Je gaat in je laatste Aardse ontwikkeling dus letterlijk het hoekje om en bent dan dus ook als levend wezen niet meer zichtbaar.
Dat je je lichaam, je Aardse voertuig achterlaat, geeft ook aan dat je naar een hoger trillingsgetal gaat, naar een andere vorm van leven dichter bij het Goddelijke, dichter bij het Licht.
Er wordt ook wel eens aangegeven dat het proces van incarneren, letterlijk in het vlees komen, eigenlijk moeilijker is dan het stervensproces. Als je incarneert, verbindt jouw ziel zich met de materie en dat kan als een soort kerker voelen, als een vorm van gevangenschap.
Het is dan ook bijzonder in deze maatschappij hoezeer wij aan het leven vasthouden. We houden zelfs mensen in leven wiens levenskwaliteit veel te wensen overlaat, terwijl ze eigenlijk beter af zouden zijn als we hen zouden laten gaan. Dat drukt ook uit hoe diep onze angst voor de dood in ons geworteld is.
Eenvoudige oefening
De volgende oefening, waarbij je je twee verschillende scenario’s voorstelt, is eenvoudig en de uitkomst is bijzonder.
Stel je eerst voor dat het leven eindig is, het is afgelopen na de dood en voel dan hoe je je voelt als je denkt aan ouder worden.
Stel je vervolgens voor dat sterven een ontwikkeling is waarbij je terug mag naar het Licht en weer dichter bij het Goddelijke mag komen.
De eerste oefening geeft een gevoel van zwaarte van uitzichtloosheid, terwijl de tweede oefening het leven tot een uitdaging maakt, waard om tot het einde toe helemaal geleefd te worden. Een leven dat als Aards leven eindigt door een laatste prachtige ontwikkeling die je dichter bij het Goddelijke brengt, in een wereld die harmonieuzer en liefdevoller aanvoelt dan ons Aardse bestaan met al haar polariteiten.
Het geeft een heel ander gevoel of je naar een einde leeft of naar een nieuw begin.
Als je op de tweede wijze in het leven gaat en blijft staan, heeft ouder worden ook minder vat op je, omdat je duidelijk levenslustiger en daardoor ook jeugdiger blijft. Het leven blijft dan een uitdaging tot en met je laatste snik.
Dit is de kosmische dag wijze om in het leven te staan en met overgaan om te gaan.